Prologos

Do pewnego momentu wszyscy jesteśmy normalnymi ludźmi.

W pewnym momencie wszyscy stajemy się niezwykłymi istotami.

Dla jednych ten moment następuje wcześniej, a dla innych później. Pewnym jednostkom wystarczy przeżyć zaledwie kilka sekund na tym świecie, by zatracić swoją normalność i stać się niesamowitym, niepowtarzalnym... wyjątkowym. Zdarzają się też tacy, u których ten moment następuje już w chwili poczęcia.

Jednak znaczna większość ludzi musi czekać, czekać, czekać i czekać... Kilka dni? Kilka tygodni? Kilka lat? Czasami też - kilka dekad.

Zdarzają się też ludzie, którzy nigdy nie dostąpią tego zaszczytu. Umierają jako zwyczajni szarzy ludzie z mniej lub bardziej szczęśliwymi wspomnieniami.

Ale nie o nich jest ta opowieść.

Nasza historia skupi się na chłopcu, którego niezwykłość stała się jego przekleństwem. Będzie to opowieść o człowieku, ale i... o potworze.

Kajdany mocno zaciskały mu się na nadgarstkach i ilekroć próbował ułożyć ręce w nieco dogodniejszej pozycji, metal boleśnie ocierał się o jego skórę. Dotyk srebra sam w sobie wywoływał w jego ciele niemiłe dreszcze. A może to była ta gorączka, która nie ustępowała mu kroku od kiedy dobył miecza?

Nie wiedział.

Pot spływał mu po czole i skapywał na kamienną posadzkę ogromnej sali.

Kap - kap.

Kap - kap.

Był jak w transie.

Ciemniał kamień pod jego stopami. Zdaje się, że wzór na podłodze miał coś znaczyć.

Może był to pentagram? Chłopak pamiętał - kiedyś na lekcji nauczyciel wspominał o tym, jak ważny jest dobrze narysowany krąg. Właściwy pentagram krępuje demona wewnątrz i zmusza go do wykonywania poleceń przyzywającego. Śmieszne. Teraz o tym pamiętał, a na lekcji nie potrafiłby przypomnieć sobie ile ramion ma gwiazda pentagramu.

Śmieszne.

Przecież sam był demonem.

Czyżby chcieli go uwięzić? Podporządkować swojej woli? Uczynić z niego broń?

Głupku! Przecież taki był ich plan od samego początku - odpowiedział sobie w myślach.

Zimny powiew zatęchłego powietrza dotarł do niego z trybun. Poczuł jak ochładza rozpaloną skórę i łaskocze go w nos. Nie powstrzymał się. Kichnął, a dźwięk jego kichnięcia echem rozległ się w ogromnej sali, odbijając się od ścian, skacząc z kolumny na kolumnę, wędrując w górę, ku sufitowi, którego nie mógł dostrzec.

Na sklepieniu jawiło się wyłącznie liche światło, które wyodrębniało nieco kształt kolumnad oznaczających galerie na kolejnych piętrach. Pięły się w górę i w górę i w górę... tak w nieskończoność, ku niebiosom. Tam, gdzie nie ma, nie było i nie będzie dla niego wstępu.

Sala była mroczna, jak na Watykan.

Tlił się w niej ten zimny, gotycki blask minionych wieków. Czasów, gdy człowiek próbował sięgnąć Boga, znaleźć się bliżej Niego, a w tym celu porzucał wszelkie doczesne pragnienia. Budował, budował i budował, by na końcu umrzeć wśród swojego smrodu, brudu i ubóstwa.

Lub odkrywał, że nieważne jak wysoko się wespnie, nigdy Go nie dosięgnie.

Wówczas skakał ze swojej wieży, prosto w otwarte szczęki Otchłani, potwora Lewiatana, Bramy Gehenny.

Śpiewy Grigori zlały się w jeden mocny głos. Ten głos go potępiał, skazywał.

Na co? Na co? Na co?

Nie rozumiał.

Widział jedynie zarysy szarych płaszczy Grigori, mrok ich ukrytych pod kapturami twarzy. Czuł na sobie ich potępiający wzrok pełen obrzydzenia, ale i, co dziwne, współczucia. Znalazł w ich śpiewie nadzieję, ich osobistą nadzieję, która teraz wypełniała go i uspokajała.
Spuścił ciężkie, jak ze spiżu, powieki i otworzył usta. Jego oddech zmienił się w parę, a on sam opadł na kolana, wydając z siebie głośny, agonalny wrzask. Palący go ogień na chwilę zgasł, by potem zapłonąć z nową siłą.

Gdy otworzył oczy zobaczył błękit i tylko błękit. Płomienie sunęły po ścianach, zapalając kolejne pochodnie. Płynęły niczym węże, oplatały się wokół kolumn, ale omijały kryjących się w galeriach Grigori.

Płonęły wzory pod jego stopami. Płonęła pięcioramienna gwiazda z czubkiem skierowanym ku górze. Ku niebu.

Może rzeczywiście była dla niego jakaś nadzieja. 

Wiedział jednak, że przyjdzie mu za nią słono zapłacić.

~*~

Serdecznie dziękuję za przeczytanie prologu: "Raju utraconego". Mam nadzieję, że przypadł wam do gustu mimo nieco mroczniejszego i bardziej podniosłego klimatu.

Takie będzie to opowiadanie.

Z pewnością znajdą się tu lżejsze, komediowe wątki, lecz będzie również mnóstwo powagi, grozy i mroku.

Tak wyszło.

Jakoś.

Dziękuję za uwagę,

Erebos.